Kategori: Yazılar

Yazılar • • • • • • • • • • • • • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Yaramızın Kabuğu “Ev”

    Ev bizim kendimizle ve ötekiyle ilişkimizin başladığı ilk yerdir.

Ev bedenimizin bir çeperi gibidir, bizi dış dünyadan koruyan sınırların, en keskin hatlarını oluşturur. Ancak bazen evin içi ve dışarısı birbirine karışabilir. Geçirgen ve saydamlaşır. Kalın duvarlar incecik bir zar gibi oluverir. Halbuki eve, ev hissini veren bizi koruyacak kadar sapasağlam olmasıdır. Ruhsal dünyamız için ev, böyle korunaksız bir hale geldiğinde dehşet verici bir duyguyla sarsılırız. Ruhumuzda zelzeleler olmaya başlar. Kaygılı, umutsuz, çökkün ve korku dolu hissederiz.

Ev bazen gerçekten mekansal olarak kaybedilir ancak zor da olsa, mekan yeniden yaratılır, yeniden kurulur. Ya ruhsallığın korunaklı evi kaybolursa?

Evini kaybetmek, yerini, yurdunu, kökünü, kendini kaybetmektir.  İlk evimiz, annemizin korunaklı bedenidir. Bizi dış dünyanın kargaşasından koruyan ilk yuvamız. Sonra o evden çıkmamız gerekir, hayatta kalmak için bu durumda çıkmak, atılmak şarttır. Bu bizim ilk evimizi kaybedişimizdir. Eğer şanslıysak çıktığımızda bizi koruyup kollayan, besleyen başka bir eve gireriz. Ve böylelikle bu ilk evden ayrılışımızın sarsıntısını rahatlıkla aşabiliriz. Bu ev bizim annemizin küçük evinin, biraz daha büyüğü, biraz daha farklı ve kalabalık bir hali gibidir. Ama daima annemizin uzantısıdır. İlk evimizin sahibi; annemiz, seçmiştir bu büyük evde kimlerle yaşayacağımızı. Biz bu evde acısıyla tatlısıyla, bu kalabalıkla bir sürü anı biriktirmeye başlarız. Yaramız oradadır, hüznümüz, sevincimiz. Orada her şey vardır. Tekinsiz de oradadır, cennet hissi de. İyi de oradadır kötü de.

Ya o ilk evden (annemizden) ayrıldıktan sonra korunaklı, sağlam bir evde değilsek işte o zaman, her an küçücük bir zelzelede yıkılacak gibi hissederiz. Tedirgin, diken üstünde, huzursuz bir halle kala kalırız. İlk anneden ayrılışımızın yarasını saracak bir ev de yoktur artık. Ev, bir kabuk gibidir. Ev yoksa yaramız açıkta kalır, iyileşmek de güçleşir. O zaman devreye terapist ve odası girer. Terapistin odası, o yarayı birlikte sarmak için kapsayan, kucaklayan, sınırları olan, korunaklı haliyle olmayan bir evi tekrar yaratmayı sağlar. Ev içeride bulunur, onarılır ya da inşa edilir.

    Evi yeniden bulmak

    “Eve dönüyorum denilebilir ama döndüğüm yer evim değil. Bunun nedeni belki de bir evimin olmaması. Ya da daha doğrusu, evimde olmadığım zaman kendimi daha fazla evimde gibi bir yerde hissediyor olmam. Öyleyse insan ne zaman evindedir?” diye başlar Fransız felsefeci Barbara Cassin “İnsan ne zaman evindedir?” sorusunun cevabının peşinden giderken Nostalji adlı kitabında. Onun sorusu elbette her insanın muhakkak bir dönem sorduğu ve cevabını bazen bulamadığı bir sürgüne de götürür. Ama aramak sıklıkla sürgüne geçit vermez.  Evi yeniden bulmak arzusu bizi her daim hayatla olan bağlarımızı yeniden ve yeniden organize etmemizi sağlar. İşte bazen bu soru, sürgüne dur demek isteyen hastalarımızla, danışanlarımızla karşılaşmamızı sağlar.

Bazen hayatın yıkıcılığı karşısından “ev” i kaybederiz. Kapsayan, kucaklayan koruyan, yaramızın kabuğu evi yani. Tam bu noktada sürgündeki kişi evini yeniden bulmaya koyulur. Tıpkı Odysseus gibi.

Odysseus’un öyküsü gibidir evinden yurdundan ayrılan, geri dönme umudu varsa sürgün hikayelerini bizimle paylaşmak ve evi tekrar bulmak için çalar terapistin kapısını. Yıkıldıysa yeniden inşa için, kayıpsa yeniden bulmak için, hasarlıysa onarmak için.  Birlikte evi ararız, bulup bulup kaybederiz. Evi bulup gitmeye cesaret ettiğinde onu karşılayacak, kucaklayacak birileri/bir şeyler var olduğu sürece herkes evini bulur, inşa eder, onarır ve geri döner.  O zamana dek ev terapi odasıdır.

 

     “Madem eriştin Odysseus , yüksek damlı evimin tunç eşiğine, 

      Orda burda sürünmeden dönersin yurduna, artık yeter bugüne dek çektiğin çileler.” 

Der Alkinoos Odysseus’un  Phaiaklar ilinden ayrılışı ve  İthake’ye varışında…

 

Terapiye gelen kişi bunu kendisine söyleyendir. Artık yeter, eve dönmeliyim diyendir. Sürgünden vazgeçip eve dönme umudu olan ama onu bulmakta zorlanandır. Bazen bu sürgün terapistin eşliğinde de devam eder. Ancak her zaman dönebileceği evi oluruz bir süre. Oradan oraya savrulurken, köklenip salınmanın tadına varmaya başlar. Bu kök hissi odada kurulur, içeriye yayılır ve dışarıya uzanır. İlk tohumun atıldığı eve olan hasret, belirmeye başladıkça umut artar ve ev artık bulunur.

Sadece geri dönmek kalmıştır.

 

      “Uyan Penelopeia, uyan da sevgili yavrum,

      Gece gündüz özlediğini gör kendi gözlerinle;

      Geldi Odysseus, kavuştu evine geç geldi, ama geldi!”

 

Onu heyecanla bekleyeni olduğuna ikna olduğunda artık sadece varmak kalmıştır, çünkü dönmenin tek şartı budur. Bir bekleyenin olması.

Yaramızın kabuğu ev; hem yarayı yaratan hem de iyileştirendir. Böylesine ikircikli bir eve dönmek elbette zor olacaktı. Ama hala devam edebiliyorsak orada bir ev muhakkak vardır. Sadece belki kayıp, belki hasarlı, belki yıkılmıştır. Geriye bulmak, inşa etmek ya da onarmak kalır. Bu da bizim destansı öykümüz olur.

 

     Tüm Odysseuslara… 

 

Yazılar • • • • • • • • • • • • • • • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Suçluluk üzerine – Caravaggio’nun Kendini İğdişi

Caravaggio’nun Kendini İğdişi

İtalyan Ressam Michelangelo Merisi da Caravaggio’ nun 1571 yılında İtalya’da
doğduğu bilinmektedir. Barok sanatının en önemli ve ilk büyük temsilcisidir. Işığın ve
gölgenin ustası olarak bilinir. Bütün Avrupa’da o dönem en etkili sanatçıdır ve eserleri on
yıllar boyunca dünyada esin kaynağı olmaya devam etmiştir. Annesi, babası ve kardeşleriyle
birlikte Milano’nun Caravaggio kasabasında yaşıyorlardı. Caravaggio ismini bu doğduğu
kasabadan almıştır. Babası soyluların hizmetinde çalışan bir inşaat ustasıdır. Biri kız biri
erkek iki kardeşi vardır (Alfa, 2018) (Sadık, 2019).
Gombrich (2006) onu; “öfkeli, vahşi yaradılışlı, çabuk gücenen, gerektiğinde
düşmanının karnına hançeri saplamaktan çekinmeyen biri’’ olarak tanımlar. Ve şöyle söyler:
“O, aradığı gerçeğin kendisiydi. Bizzat gördüğü gerçeği arıyordu. Klasik örnekleri sevmiyor
“ideal güzellik” kavramına saygı duymuyordu. O, bir doğalcı olmakla suçlanıyordu”.
Gelelim onun bu kadar gerçekliği görürken ve göstermek isterken ki sertliğinin
altındaki dinamiği anlamaya kendimizi bırakmaya. Caravaggio’nun ruhsallığı üzerine
düşünmek sanırım biraz cesaret işi, tüm cesaretimi toplayıp onun karanlığına yolculuk
yapmak, bir ışık bulma arzusu olmadan yapılacak şey değil sanırım. O da tam olarak böyle
yapmamış mıydı? Karanlıkta bir ışık aramamış mıydı? Caravaggio’yu düşünmek; kesilen
kafaları, derin yaralara parmak basmaları, hilekarları, zalimleri, sefaleti, sokağın
acımasızlığını da düşünmek demek. Düşünmek istemediğimizi, görmek istemediğimizi,
ittiğimizi ama içimizde de olanı o, en çıplak haliyle bizim önümüze seriyor. Bu haliyle hem
hayranlık hem öfke uyandıran Caravaggio, kendi yaşadığı ikilemi bize de yansıtıyor hem de
muhteşem bir ustalıkla.
Sanat tarihi kitaplarında Caravaggio’nun 5 yaş ve sonrası hayat hikayesi yer alıyor.
Oldukça sert bir dış gerçekliği olan Caravaggio, henüz 5 yaşındayken ilk kaybıyla ağır bir
şekilde yüzleşmek zorunda kalmış, neredeyse tüm dünyayı etkisi altına alan veba hastalığı
onların da kapısını çalmıştır. Babasını veba nedeniyle kaybetmiştir. Yine aynı salgında
büyükbabasını, büyükannesini ve amcasını da kaybetmiştir (Sadık, 2019). Tarihin en yıkıcı,
gizemli ve korkunç hastalığı olan veba, insanlık tarihi boyunca değişik zamanlarda ortaya
çıkmış, hastalığın seyri ve görüntüsü sebebiyle de “kara ölüm” olarak adlandırılmıştır. Belki
de Caravaggio’ nun resimlerindeki ve hayatındaki o karanlık buradan geliyordur. O karanlığın
içerisindeki ışığın, muhteşem yansıması, onun hayata tutunmasının en iyi sembolü olabilir.
Kapkaranlık bir yaşamın içinde her şeye rağmen umudun olduğu ya da bir umut ışığı aradığı
düşünülebilir.
Caravaggio’nun resimle olan derin ilişkisi, 13-14 yaşlarında annesinin -içindeki ışığı
görmüş olsa gerek- onu bir resim atölyesine yazdırmasıyla başlar. Belki de bu onu daha kötü
bir trajediden korumuştur. Sanat okuluna kabul edilmeyen Adolf Hitleri hatırlayalım.
Caravaggio’nun kayıpları devam ediyor, 19 yaşında annesini kaybediyor. Bazı
kaynaklarda 13 olarak da yazıyor ancak bu anlamaya çalışacağım çerçeveden baktığımızda
çok da mühim değil. Her iki yaş da ergenlik dönemine denk geliyor. Burada Caravaggio’nun
agresyonu ve bu kayıpların onda nasıl izler bırakmış olabileceğine dair biraz tahminlerde
bulunmaya çalışacağım. Çok erken yaşlarda annesiz ve babasız kalan Caravaggio için yas,
tutulması en güç zamanlara denk gelmiş. Babasını kaybettiği yaş ve annesini kaybettiği yaş cinsel keşfin başladığı ve alevlendiği iki kritik dönem. Bu, sanırım o evrelerden geçen bir
çocuğun başına gelebilecek en trajik şeylerden biridir. Dönem itibariyle babasını kaybettiği
yaşlar Freudyen teorinin de temelini oluşturan ödipal döneme denk gelir ki, bu dönemde
babanın, çocuğun ruhsallığında önemli bir yeri vardır. Bu dönem annenin cinsel olarak
arzulandığı (bizim bildiğimiz haliyle yetişkin cinselliği değil) babanın ise rakip olarak
görüldüğü bir dönemdir. Annesine aşık olan erkek çocuk, düşlem dünyasında babayı öldürür
ve anneye sahip olur. Bu her çocuğun geçtiği evrede, baba gerçekten öldüğünde işler
karışabilir. Caravaggio’ nun, bu satırlara kadar bildiğimiz hikayesinde onda bu döneme ait bir
patolojinin yansımalarını adeta hayatının her noktasında görebiliriz. Bu fantezide öldürülen
baba gerçekten öldüğünde çocuğun ruhsallığında ciddi bir sarsıntı yaratır. “Ben öldürdüm ve
şuçluyum”… Caravaggio’nun sürekli yasalarla başının belaya girmesi, çatışmaların,
kavgaların olduğu hayatına bakarken, Lacan’ı anmadan, baba yasaya değinmeden olmaz
sanki. Anneyle çocuk arasına girecek olan ve oradaki bilinçdışı cinsel gerilimi rahatlatacak,
araya mesafe koyacak babanın yokluğu, onun yasaları kabul etmesini de zorlaştırmış olmalı.
Tabi ki Lacan burada etten kemikten bir babanın yokluğundan bahsetmiyor. Biz babanın dış
dünyadaki yokluğu üzerinden, annenin zihnindeki babanın yokluğunu anlamalıyız. Sağlıklı
ruhsal gelişimde beklediğimiz anneyle -çocuk arasına giren bir üçüncüye yani babaya ihtiyaç
vardır. Aksi halde anneye sahip olmuş olduğunu düşlemleyen çocuk için bu korkunç bir
şeydir. Baba yoksa, yasa yoktur ve bu ensest bariyeni aşmak demektir. Bu da arzunun
gerçekleşmesi anlamına gelir ki, bu delirmektir (Abrevaya, 2000). Gerçeklikle imgeselin
birbirine karıştığı, bu karışma işinin de travmatik oluşu (babasının vebadan ölmesi)
Caravaggio’nun hissettiği suçluluğun ağırlığını bize söyler. Caravaggio’nun birçok eserinde
görebileceğimiz gibi en çok kesik baş resimleriyle onun ızdırabını duyabiliriz.

Baba cinayeti

Baba çocuk için koruyucu bir nesnedir. Çocuk aynı zamanda babanın erkeksi
gücünden güç alır. Çocuk babayı bu sebeple öldürmek de istemez ancak, çocuğun anneye olan
arzusu bir tarafta babayı öldürme fantezilerini de güçlendirir. Sağlıklı ruhsal gelişimde bu
ikilem arasında gidip gelen çocuk, artık mücadeleyi bırakır, babanın yasasını kabul ederek,
babanın gücünden faydalanan bir konumda, babayı çocuğunu koruyup kollayan konumuna
yerleştirir. Annesini de sevgi ve şefkat alacağı nesne olarak konumlandırır. Yasayı kabul eder.
Sınırlar kabul edilmiştir. Artık çocuk kendini sevdirme uğraşı dışında başka bir şeylerle
uğraşmayacaktır. Caravaggio’da babasının ölümüyle sekteye uğrayan bu sağlıklı geçiş
engellenmiştir. Babanın varlığına ihtiyaç duyulan döneme, babanın ölümünün gölgesi
düşmüştür. O babasını öldürmüştür. Fantezi gerçek olmuştur. Caravaggio’nun suçluluğu
buradan geliyor olsa gerek.
Odipal dönem, üst benliğin oluşumunu sağlayan bir dönemdir. Üst benlik ahlaki, etik,
yasalar, kurallar yani toplumsal olarak bir arada yaşam için gerekli ruhsal yapının bir
parçasıdır. Caravaggio’nun ruhsallığı, baba kaybıyla birlikte, bu dönem işlerliğini kaybediyor
ve gelişmesini beklediğimiz ruhsal parça deforme oluyor, bu şartlar altında üst benlik gelişimi
de sekteye uğruyor. Suç da tam burada başlıyor.
Caravaggio, modelleriyle asla gün ışığında çalışmazmış, onları tepeden ışık alan
karanlık kapalı bir mekânda oturturmuş (Krausse, 2005). Bu kompozisyon adete bir sorgu
odasını düşürüyor zihinlere. Bir suçlu aranıyor gibi. Suçlu kim? Caravaggio’nun hayatına bakacak olursak kendini cezalandırmadan öteye gidemediği, defaatle başını derde sokması,
yasaları kabul etmeyişi, kavgalara karışması meselenin derinliğini ve çözümün zorluğunu
gösteriyor. Suç sanırım onun iliklerine kadar işlemiş olsa gerek. Bütün hayatı boyunca
kurtulamadığı bir veba gibi.
Bu ödipal karmaşanın çözümüne izin verilmemiş, engellenmiş olması sebebiyle de
babasına çok öfkeli olsa gerek. Onun, bu öfkesini sanatının her yerinde görebiliyoruz. Ancak
bu öfkenin anlamını başka bir yerden daha düşünebiliriz. Caravaggio’nun kardeşi bir rahipken
onun kiliseyle bitip tükenmek bilmeyen bir savaşı da vardır. Tanrı imgesini yok etmeye
çalışması Tanrı’yı ve dinsel konuları işleyiş biçimi, herkesin öfkesini üzerine çekmesine de
sebep olmuştur. O Tanrı’yı da öldürüyordur.
Bunu kökensel ilkel baba cinayetine bir atıf olarak da düşünebiliriz belki. İki
ebeveynle olan birincil bağlar, benlik idealine Tanrı olarak kaydedilir. Kökensel ilkel babanın
cinayetinde; bebek anneye ihtiyaç duyduğu zaman ağlar, bazen bu feryat figan olur. Bebeğin
kaygılarını duyumsayan anne, tedirgin olur, bebeğinin öleceği korkusuna kapılır. Anne, bu
duygularla boğuşurken bu duygulara katlanamadığında bebeğinin ölmesini ister ve anne için
bu bir şaşkınlık anıdır. Tam bu noktada anne, babaya ihtiyaç duyar ve onu çağırır. Bu ihtiyaç
ve çağrı karşılanmadığında ya da annenin zihninde bir baba yoksa böyle bir durumda baba,
düşmanca bir yabancı olarak kalacaktır ve ruhsallığa tehlikeli bir gölge olarak kaydedilecektir
(Dufour,2014). Bu durumda babayı öldürmek gereklidir.
Caravaggio’nun erken çocukluk yani ödipal öncesi döneme ait bilgilerimizin
sınırlılığı sadece bir spekülasyon olarak köşede durabilir. Caravaggio’nun yetişkinlikteki
yaşantısına baktığımızda meselenin ödip öncesi yani bebeklik döneminin sancılarını da
duyumsayabiliriz. Kilise’yle ve Tanrı’yla ilgili meselesini de buradan duymak da garip olmaz.
Eserlerinde kullandığı modeller ve resmettiği halleri, öfkesinin derinliğini de bize gösteriyor.
Örneğin “Bakire Meryem’in Ölümü” (1606) adlı eserindeki Bakire Meryem figürünün
modelliğini, -sanat tarihi kitaplarında aynen yazdığı gibi ifade edeceğim- “sıradan bir
fahişenin” yaptığı iddia edilir. Bu eser kilise tarafından reddedilmiştir (Alfa Yayınları, 2018).
Yine “Aziz Matta’ya Çağrı” (1599-1600) eserinde kendisinden beklenen Matta’nın
kutsallığını ön plana çıkarmasıyken o yine kendi üslubunca bir başkaldırı olabileceğini
düşündüğümüz gündelik hayatta görmeye alışkın olduğu bir figür olarak resmetmiştir (Sadık
2019). O gerçekten öfkeliydi. Çünkü o, kimsesizlikten, acımasızlıktan, sefaletten ve
sokaklardan geliyordu. Onun için hayat bu kadar sert bir dış gerçeklik içinde yaşanıyorken o,
kafasının üzerinde haleler olan, uçuşan meleklerin, muhteşem görüntülü, kıvrımlı elbiseli
kutsal dini figürleri düşlemleyemiyordu. Ya da düşlemliyor ama kafa tutuyordu. O kiliseye
“böyle bir dünya var, bakın” demekle kalmıyor, gözlerine sokuyordu. O travmasını onarmaya
çalışıyordu.

İgdiş ve kesik kafalar

Caravaggio’ nun 1600 ile 1605 yılları arasında saldırı, yaralama, ruhsatsız kılıç ve
hançer taşıma gibi belgenmiş 11 olayda yasaları ihlalden başı belaya girmiştir. 1606 yılında
bahislerle ilgili bir tartışmaya giriyor, çıkan kavgada bir adamı öldürüyor ve kaçak olarak
aranıyor (Alfa Yayınları, 2018). Mahkemece suçlu bulunuyor ve başı için ödül konuluyor. 2
yılını işlediği cinayetin pişmanlığıyla geçirdiği söylenir. Resimler yapmaya devam eden ancak er ya da geç bulunacağını bilen Caravaggio, nereye kadar kaçabilirdi? Caravaggio için hayat
artık daha da karanlıktı.

BBC (2006) belgeselinde şöyle söyleniyor: “Resimlerinde artık pişmanlık, acıma ve
sevecenlik vardı ve bu doğaldı. Ölümlü ruhunun artık çok büyük bir tehlikede olduğunu
biliyordu” Sanırım bu son olay onun tümgüçlülük fantezilerinin sert bir şekilde kırıldığı bir
deneyim oldu.
Ötekini öldürdükten sonra kendi ölümlülüğüyle de yüzleşti. Caravaggio artık suçluluk
duygularıyla baş etmekte çok güçlük çekmiş olsa gerek ki tabloları gittikçe karanlık bir hal
alıyordu. Kompozisyonlarında kesik başlar tüm gerçekliğiyle bize sunuluyordu. Hissettiği
acıyı, öfkeyi ve suçluluğu daha başka nasıl ifade edebilirdi.
Tam bu dönemde “Aziz Vaftizci Yahya’nın Başının Vurulması” (1608) eserini
tamamlıyor ve bu onun imzaladığı tek resmi olarak tarihe geçiyor (Alfa Yayınları, 2018).
Sanırım bu, onun suçluluğunu kabul imzasıydı. Ben “suçluyum” diyordu.
Suçluluk duyguları onu istila etmiş olmalı. Kurtuluş yeni bir yaratımdadır. 1610 yılında
“Davud ve Goliat’ın başı” eserini resmetmiştir. Eserin en önemli özelliği kendi portresini
kullanmış olmasıdır. Bu kompozisyon eski Ahit’te yer alan Davut’un dev Goliat‘la
düellosunu ve bunun sonucunda Goliat’ı öldürerek “yenilmez” ünvanını elinden aldığı,
güçsüzün güçlü karşısında kazandığı zaferin hikayesidir (Dufour 2014). Dev Goliat, burada
Caravaggio’nun fantezisindeki katili olduğu kökensel ilkel babadır. Aynı zamanda özdeşim
nesnesi olan baba. Yani Goliat dolayısıyla kendisidir de. Tıpkı resimde resmettiği gibi.
Caravaggio babasının ölümüyle ilgili kendini hayatı boyunca hiç affetmemiş olsa gerek. En
sonunda kendi başını bedeninden ayırarak kendi iğdişini kendi yaratmıştır. Bu resimde diğer
dikkat çeken başka bir şey ise; Davud’un kılıcının üzerinde “alçakgönüllülük, gururdan
üstündür” yazıyor (BBC,2006). Bu onun af dileme biçimi olsa gerek. Sert, yıkıcı ve gerçekçi.

Son bir değerlendirme

Caravaggio’nun sıklıkla yasalarla başını belaya sokması, sonunu düşünmeden girdiği
kavgalar tüm bunların durdulamaz bir şekilde devam etmesi, duygu durumunun labil oluşu,
dürtüsel davranışları gibi davranış örüntülerine bakınca dinamik kökenleri bir tarafa dursun,
altta yatan organik bir neden de olabilir. DSM-5’e göre dikkat eksikliği ve hiperaktivite
bozukluğu, davranım bozukluğuna sıklıkla eşlik eder. Caravaggio belki de dikkat
eksikliği ve hiperaktivite bozukluğundan (DEHB) da mustaripti. Ama bu demek değildir ki;
tüm bu yaşantının sebebi; onun DEHB olması. Sadece bu organik gibi görünen belirtiler
meseleyi daha da karmaşık ve içinden çıkılmaz bir hale getirmiş olabilir. Hayata bir türlü
tutunamayan tarafı, tam tutunacak gibi olurken yine kayıp gitmesi bu organik sorunun
varlığını da düşündürüyor. Yoksa elinde onu hayata bağlayacak bu kadar güçlü bir şey (sanat)
varken bir türlü kullanamamış olması onun belki elinde de değildi. Elindeki sanatın gücünü
hiç kullanamıyor da değil tabi ki; ancak yeterli gelmediği açık. Caravaggio belki şu
zamanlarda yaşıyor olsaydı psikiyatrik bir müdahaleyle bu gücü daha işlevsel kullanabilir ve suçluluğunu, çaresizliğini, geçmişinin acısını ve travmatik çocukluk deneyimlerinin yarattığı
ruhsal yaralarını da bir nebze iyileştirebilirdi.

Tüm bu üretkenliğine ve kendi üslubunca af dileme çabaları olarak duyduğumuz ya da
öyle olmasını arzu ettiğimiz eserlerine rağmen Caravaggio’nun resimlerinde gördüğümüz
belirgin ışık artık yavaş yavaş sönmeye başlamıştır. Kısa ve fırtınalı bir meslek hayatı olan
Caravaggio’nun ışığı ne yazık ki 39 yaşında dramatik bir şekilde sönmüştür. Derinlerde
hissettiği suçluluğun bedeli hayatı boyunca bilinçdışı bir şekilde kendine dönmüş olan bir
agresyonla ödemeye çalışsa da bunun yarattığı yıkıma nefesi yetmemiştir.

Gülşah Pınaroğlu

Kaynakça
Abrevaya E. 2000. Aynadan ötekine: çocuk öznelliğinin oluşumu üzerine bir çalışma.
İstanbul: Bağlam Yayınları.
Dufour, J. (2014). Baba İşlevi: Baba Cinayeti, Tümgüçlülüğün Ölümünden Doğan Gerçeklik
(Freud keşfinden Lacan’ın ve Bion Yaklaşımlarına) (s.49-65). ( S.N. Arım, Çev.). İstanbul:
İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Gombrich, E.H. (2006). Sanatın Öyküsü. İstanbul: Remzi Kitapevi.
Krausse, A.-C. (2005). Rönesanstan Günümüze Resim Sanatının Öyküsü. İstanbul: Literatür
yayıncılık.
Ressamlar: Yaşamları ve Eserleri. Caravaggio (s. 92-95). (2018). İstanbul: Alfa Yayınları.
Sadık, C. (2019). Uygarlığın ayak izleri: Rönesans’tan Barok Dönem’e Sanat Dehaları.
İstanbul: Epsilon Yayınları
Simon Schama’s Power of Art . Caravaggio (2006). BBC Documentary.

Görsel erişim
https://www.caravaggio.org/the-calling-of-saint-mathew.jsp
https://www.caravaggio.org/david-with-the-head-of-goliath.jsp
https://www.caravaggio.org/beheading-of-saint-john-the-baptist.jsp
https://www.caravaggio.org/death-of-the-virgin.jsp

Yazının yayımlandığı yer: Psikeart – DEHB konulu sayı

Genel Yazılar • • • • • • • • • • • • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Yalnızlık üzerine / İmza: “Soğuk Dünyada Tek Başına”

İmza: “Soğuk Dünyada Tek Başına”

Neden ürküyoruz yalnızlıktan bu kadar? Ürktüğümüz şey bir ötekinin olmayışı mı yoksa ötekinin yokluğunda karşılaşacağımız kendimiz mi?
Hasan Ali Toptaş’ın dediği gibi insana en yakın yalnızlık mıdır insan? Yoksa Hopper’ın imgelediği gibi -dışarıdan içeriye- bakılan biraz soğuk, biraz sıcak bir temas mıdır yalnızlık?
Yalnızlık deyince Amerikalı ressam Edward Hopper’ın resimlerine değinmeden hatta onu şöyle bir anlamadan geçmek olmaz sanki. Adeta donmuş bir zamanı resmetmiş gibi. Sanki resimlerdeki o figürler yalnız olsalar bile düşünemiyor, donup kalmış, öylece oraya yerleştirilmişler; bir öyküleri, bir geçmişleri yok gibi. Belki bir yalnızın içinde bulunduğu durum da böyle.
Resimler izleyene “ ne olmuş bu insanlara ? ” diye merakla baktırıyor. Cevabını asla bulamayacağımız bir boşlukla karşılaştırıyor bizi Hopper. Cevabı düşlemlerimizde aramaktan başka çare yokmuşçasına kendimizle baş başa bırakıyor bizi usta ressam. Sanırım yalnızlık böyle bir şey.

Yalnızlıktan kendi başınalığa

“Ben sensizliği yalnızlık sanmıştım her keresinde” der, Hasan Ali Toptaş sonra devam eder, parantez içinde; “yalnızlık bende bensizlikti oysa; bende bir çok ben” .
Sanki daha iyi özetleyemezdi; Hasan Ali Toptaş, bilinç-bilinçdışı arasında bir konuşmada gibi. Onu, yalnızlık hissine götüren şeyi önce bir kişinin yokluğu gibi anlamlandırıyor ardından asıl hissettiğinin, içindeki yokluk olduğunu fark etmiş iç sesiyle söylüyor; yalnızlığın, bir ötekinin fiziksel bir yokluğu olmadığını. Yalnızlığımızın derinliğini hatırlatıyor bize. Yani içerideki yokluğu.
Nedir bu içerideki ‘yok olan’ şey?
Her insan yavrusunun anne rahmine düştüğü andan itibaren, o düşüşü tutacak bir ötekine ihtiyacı elzemdir. Bu olmazsa olmaz durum, bebeğin yaşamda kalabilmesi için temel fiziksel ihtiyaçlardan öte ruhsal bir parçaya denk düşer ki; bu, onu ruhsal anlamda hayata bağlayan en önemli aracıdır. Bu aracı; anne ya da bakım veren kişi, bebeği “kendi başına olma” haline geçirebilecek tek şeydir. Annenin bebeğiyle kurduğu ilişkinin ‘yeterince iyi’ olduğu durumda (bir bakım veren olarak, “yeterince iyi anne” olabildiğinde) bebeğin ruhsal dünyasında iyi bir tezahürü kalacaktır.“Yeterince iyi anne”; bebeğin ihtiyaçlarına uyum gösteren kişidir. Bebek, bu annenin varlığıyla onun iyi taraflarını içe atarak kendini dış dünyanın tehlikelerine karşı korumaya alır. Bu sayede; anneden ayrıştığı dönemlerde, içe atılan anneyle temas kurarak; sıkıştığında, korktuğunda, yalnız kaldığında kendini yatıştırmış olur. Annenin sunduğu güvenilir ortam sayesinde anne simgesini oluşturabilmiş olan bebek, ‘kendi başına’ olabilmeyi becerebilir hale gelerek, düşlemleme kapasitesine de erişebilir. Ve düşlemlemek demek yaratabilmek demektir.
Hasan Ali Toptaş’ın “yalnızlık bende bensizlikti” dediği tüm bu yukarıda bahsedilenlerin olmadığı bir şey olsa gerek. Yalnızlık; bir annenin içe atılamamasıyla benliğin oluşamadığı durum. Ben’sizlik. Ancak bu bizi başka bir meseleye götürür. Çünkü benliğin yokluğu, depresyondur. Artık yalnızlıktan bahsedemeyiz. Ve zaten yalnızlık bireyin tüm yaşamı boyunca ruhsal olgunluk düzeyi ne olursa olsun hissedeceği bir duygudur. İçeride iyi bir anne olsun ya da olmasın. Ama içeride bir iyi anne yoksa ve dış dünyada onu kapsayacak herhangi bir sistemin içerisinde de değilse bu boşlukta dayanmak olanaksızlaşır. Bu artık ne yalnızlık, ne depresyon, bu bir ölüm olur.
Yalnızlıktan ürküyoruz çünkü; en ağır haliyle bize ölümü çağrıştırıyor. Biz ölümü inkar ederek yaşarız ama yalnızlık; bizi bu inkar mekanizmamızın da boşunalığına götürür. Yalnızlık; bizi, annemizin biraz içeride kendiyle ilgilenirken tek başımıza kalıp öleceğimizin kaygısına kapıldığımız çaresiz bir anımıza götürür. Bebek, annenin yokluğunda ara ara küçük ölüm krizlerinin eşiğinden dönerek büyür, olgunlaşır. İşte yalnızlığımız bizi, o annesiz kaldığımız kısa anların telaşına götürür ki, biz yetişkinlikte “kendi başına olma kapasitesi” ni aslında o anlar sayesinde edinebilmiş oluruz. Peki ara ara hissettiğimiz yalnızlık hissimizden öte bizi nefessiz bırakacak kadar korkunç bir hale nasıl gelir bu yalnızlık? İşte o küçük, kısa anlar artığında, anne uzun saatler olmadığında ya da anne gidip gelmediğinde ya da orda olsa bilse ruhsal olarak orda olmadığında /olamadığında.
Kendi başına olmak kimsesiz olmak demek değildir. Hopper, Jo’su (eşi) varken “kendi başına olma kapasitesi”ni kullanabilmiştir. Çünkü bu zaten bir öteki olmadan mümkün olan bir şey değildir. Ancak yine burada sadece fiziksel bir şey değil ruhsal aygıtta da yerleşmiş bir ötekinden bahsediyor Winnicott. Ötekinin yanındaki yalnızlıktan, Hopper’ın yalnızlığından.

Edward Hopper’ın Yalnızlığı

Hollanda kökenli, orta sınıf bir ailenin ikinci çocuğu olan Hopper, Newyork’ta bir kasabada geçiriyor çocukluğunu. Babası bir edebiyat tutkunu, annesi ise bir sanat meraklısı. Dolayısıyla Edward’ın yeteneğini keşfetmeleri çok zor olmamış olsa gerek onlar için. Ya da Hopper onlara ulaşmak için bir yol seçmiştir belki.
Oldukça içe kapanık bir çocuk olan Hopper, liseden mezun olduğu yıllarda, kendini kepiyle, cüppesiyle elinde diplomasını tutarak, üzerinde “FAME” yazan uzaklarda bir dağa yürürken resmetmiş ve bu resmin altına “soğuk dünyada tek başına” notunu düşmesi onun yalnızlıkla ilgili meselesinin daha geçmişe dayandığını gösteriyor. Ergenlikle birlikte alevlenen bir çok duygunun, dürtünün simgesi gibi coşan yalnızlığı… Şu kısacık kesitten anladığımız, onun ulaşmak istediği, salt bir şöhret olmamalı. Onu şöhret düşkünü biri olarak nitelendirmek büyük haksızlık olur. Hopper, eğer duygularıyla ilgili biraz daha cesaretli olabilseydi belki o dağa “Fame” yerine “I am alone” yazardı. İnsanın şöhrete ulaşma arzusu yalnızlığından değilse nereden geliyor?
Hopper’ın resimleriyle ilgili 1930’ların, 40’ların Amerika’sını resmettiği yer alır sıkça kaynaklarda. Hiç kuşkusuz etkisiz değildir de. Ancak şöyle diyor Hopper : “Zamanın Amerika’sını değil kendimi resmettim.” Bu söylediğiyle de Amerika’nın içinde bulunduğu dönemin esintisini de duyarak ‘iç ve dış’ dünyanın ressamıyım diyor adeta. Kendi yalnızlığına seyahat etmekten korkmadan, düşleme izin veren Hopper’ın aslında bize söylediği belki en kıymetli şey; yalnızlığın, üretkenliğe katkısını yine yalnızlıkla yüceltebileceğimizi söyler gibi duyuyorum onu.
Hopper’ın resimleri tek başınalığı öyle güzel anlatıyor ki; bizi hakikaten o resimlerdeki figürleri rahatsız etmeden uzaktan izler bir pozisyonda bırakıyor. Az ötede ilişmeden. Belki her birimizi birer röntgenci de yapıyor. Bu sanki bir bebeğin annesini (ötekini) fark etmeye başladığı artık annesiz de belli bir süre durmayı beceren, yalnızlıkla baş etme yolu olarak anneyi sessizce uzaktan izleyen ya da hala “orada mı?” diye biraz kaygıyla kolaçan eden bir bebeğin röntgenciliği gibi. Ne çok yakın ne çok uzak. İçeride ve dışarıda. Tam olması gerektiği gibi. Hopper resimlerinde böyle bir hissiyat verir; içerileri resmeder, evlerin içini, dükkan içini, bir trenin içini, bir sinemanın ama bu kadar içerideyken dışarıda olmayı da becerir. Ve bize sanki; ‘içeride olmak -dışarıda olmak’ bu ikisini ahenkli bir biçimde, hayat deneyimimizde karşılayabilmek ancak ruhsal bir olgunluğun ürünü olduğunu söyler gibi.
Edward Hopper resimlerinde model olarak eşini kullanmıştır. Çatışmalı da bir ilişkisi olan eşiyle sanki bir şekilde yalnızlık oyunu oynuyorlar gibi. Böylelikle birbirlerine duyurmak istediklerinin en ideal yolu bulunmuş gibi. Ve bu yolla Hopper, sanat meraklısı annesine de duyurmaya çalıştığı bir şeyler olabilir. ‘Anneyi gözetleyen bebek’ olarak kalan tarafıyla temasa geçerek, geçmişle de özlemini gideriyordur belki. Hopper ve eşi Jo kendi yalnızlıklarında boğulmadan, yalnızlığın ‘düşlemleme kapasitesine’ olanak tanıyan yanlarına kendilerini bırakarak, bir çift olarak “kendi başına olma kapasitelerini” de işleyebilmişler gibi duruyor. En azından bu kadar bilgiyle benim onlarla ilgili düşlediklerim bunlar, gerçeği hiçbir zaman bilemeyeceğimizin kabulüyle. Düşlemleyen yanıma yaslanarak, Hopper’ın affına sığınarak.

Gülşah Pınaroğlu

 

Kaynakça
Krausse, A.-C. (2005). Rönesanstan Günümüze Resim Sanatının Öyküsü. Litaratür yayıncılık.
Thackara, T. Edward Hopper’ı Anlamak. (A.İ. Kaynar, Çev.) https://oggito.com/icerikler/edward-hopperi-anlamak/63901
Toptaş, H.A. (2018). Yalnızlıklar, (s. 59). İstanbul: Everest Yayınları
Tükel, R. (2011). Bebek ve Anne Arasındaki Mekanda Öznenin Yaratılması: Winnicott’un Çalışmalarına Bir Bakış. Psikanaliz yazıları, 23. İstanbul: Bağlam Yayınları
Winnicott, D.W. (2001). Kendi Başına Olma Kapasitesi. (R.Tükel , Çev.). Psikanaliz Yazılar, 3. (Özgün eser 1958 tarihlidir).

Görsel erişim
https://www.wikiart.org/en/edward-hopper

 

yazının yayınlandığı yer:

https://mozartcultures.com/imza-soguk-dunyada-tek-basina/

 

Yazılar • • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Keskin bitişler – İlişkiler üzerine

Bazı ilişkilerin dinamiği farkında olmaksızın sadece ihtiyaçlara dayalıdır. İhtiyaç bittiğinde ya da yeterince karşılanmadığında ilişki de biter. Bu Anna Freud’un tabiriyle “ihtiyaçları tatmin eden nesne” (anne)  artık tatmin etmemeye başlamıştır ve bu artık nesnenin yok oluşu demektir. Nesne, kişi için artık kötüleşmeye /pisleşmeye başlar. Daha birkaç zaman önce baş tacı edilen, ihtiyaca karşılık vermediğinde ya da yeterince doyuma ulaştırmadığında nesnenin tüm besleyici tarafları unutularak keskin bir bitişe götürebilir. Bu bölme mekanizmasının devreye girmesi demektir. Bir türlü bütünleşmeyen bir iniş çıkış görürüz. Nesne, bazen iyi /bazen kötü olarak algılanır. İhtiyaca karşılık verdiğinde iyi, vermediğinde kötüdür. Keskin, bir anda biten ilişkilerin dinamiğinde sıklıkla bu mekanizma yatar.

Bebek normal gelişim evresinde anneyi ihtiyaçları karşılayan tatmin edici bir pozisyonda görür. Bunun klasik bir örneği; bebek açken, annenin bebeğin bu ihtiyacını görüp cevap vermesiyle tatmin edici deneyimi yaşantılamış olur. Bunun tam tersi olarak açken memenin/annenin her ne sebeple olursa olusun bebeğin ihtiyacını karşılamamasıyla acı ve engellenmenin deneyimini yaşar. Bu tatmin eden deneyimler ve hayal kırıklığı yaşatan deneyimler bebeğin normal gelişiminin bir parçası olarak bölmenin devrede olmasıyla karşılık bulur. Henüz bebek bu iki deneyimin yaşattığı ikircikliği (ambivalans) tolere edecek kapasitede değildir. Bölme bu yüzden devreye girerek bebeği bu acı ve tatmin edici deneyimin yaşattığı ikircikliğin gerilimden korur. Burada bahsedilen bölme mekanizması yaşamın ilk yıllarında henüz ego kapasitesi gelişmemiş bebeğin yaptığı en uygun mekanizma olduğu için normaldir. Volkan buna “gelişimsel bölme” adını vermiştir. Bebek için iyi/tatmin edici deneyimlerin fazla olduğunu varsayarsak bunları içselleştirerek ego kapasitesini geliştirmeye başlar. Ancak işler kötü gider olumsuz deneyimler fazla olur ve bebek bunu tolere etmekte zorlanırsa içe atılanlar kötü temsiller olacaktır. Gelişimdeki içselleştirilen iyi/kötü nesne temsillerinin yaratığı patoloji nedeniyle savunma olarak yaptığı bölmeye de Volkan “ilkel bölme” adını vermiştir. Bu yazıda ilkel bölmenin yakın ilişkiler (partner ilişkileri)  çerçevesinde  karşılığını aktarmaya çalışacağım.

İlkel bölme, yetişkin (ruhsallığın olgun olması) bir kişiden beklemediğimiz bir savunma mekanizmasıdır. İlişkiyi ciddi derece iflasa uğratan güçlü bir etkisi vardır. Olgun bir ilişki bazen bir diğerinin (annenin- memenin) olmayacağını kabul eder ve buna katlanabilir. Nesnenin iyi ve kötü yönlerini bir arada görebilir. Kişileri bütünüyle kötü ya da bütünüyle iyi olarak algılamaz. Bu iyilik ve kötülük halini ruhsallık içinde tolere edebilir. Daha olgun bir savunma mekanizması olan bastırmayı devreye sokarak kişiyi daha bütünsel olarak algılayabilmesini sağlar. Ancak bölmenin devreye girdiği daha bebeksi bir konumda ise buna tahammülü olmayacaktır. Yokluğa ve ihtiyacın karşılanmamasına tahammül edemeyerek hırçınlaşabilir ve karşı tarafı bu hınçla yok etmeye başlar. Yani artık yukarıda bahsedilen içsel kötü temsiller harekete geçmiş, geçmişte mahrum bırakan annenin yerini şimdi sevgili/eş almıştır. Bu içsel kötü temsillerin harekete geçmesiyle nesne artık kötü biri haline gelmiştir ve bu saldırı için çok güçlü bir sebep olur. Israrla (tacize varacak şekilde) telefonla aramalar, mesajlar, kapısına kadar gitmeler, arkadaşlarına ulaşma çabaları vs. Cevap alınana kadar bu uğraş sürer. Ulaşıldığında da tahribat devam eder. Ardından pişmanlıklar, özür dilemelerle tekrar eden bir döngü halini alır. Bu sahne defalarca yaşanabilir. Ve böyle ilişkiler keskin bir bitişle son bulur.

İhtiyaçları karşılamayan nesnenin ötekinde yaratığı hayal kırıklığı nedeniyle kendilik tasarımı da ciddi bir yara alır. Bu yarayı kapatmanın en iyi yolu olarak diğerini kötü pozisyona getirip, yok ettiğinde kendi iyi pozisyonda kalarak değersizlik duygusunu da bu yolla onarmaya çalışır. Kötü olarak görülmeye başlanan ve bir anda yok edilmek istenen nesneye anı zamanda umutsuzca bağımlıdır. Ta ki başka bir nesne bulunana kadar.Ve sıklıkla bu örüntüde bir başka ikame nesne bulunmadan sert bir bitişte gerçekleşmez. İhtiyaçları karşılayacak yeni sevgili/eş (anne) arayışı aslında her daim o ilişkinin içinde gizliden gizliye varlığını sürdürür. Tüm yaşanan ilişkiler daha çok doyum sağlamak, ihtiyaç gidermek üzerine kurulmuş olmasından ötürü diğerinin ihtiyaçlarını da görmekte zorlanır. Sadece doyum sağlayıp rahatlamak gibi ilkel bir zeminde ilerleyen ilişki, tatmin olmadığında işe yaramaz kabul edilip bir kenara atılabilecek kadar yüzeysel ve pamuk ipliğine bağlıdır. Böyle bir örüntüde yakın ilişkilerde tatmin olmak neredeyse mümkün değil gibidir. Tatmin edecek nesne arayışları tekrarı sürdürerek devam eder. Hayal kırıklığına tahammül edebildikçe, nesnenin iyi ve kötü yanlarının olabileceği algısı ruhsallık içinde kabul edilebilecek olgunluğa eriştiğinde o ilişkideki keyfi de, yası da daha sağlıklı yaşayacaktır.

 

Uzm.Psk.Gülşah Pınaroğlu

 

Kaynakça

Akhtar, S., Kramer, S., Paranes, H. (2014). İçimizdeki Anne -Nesne Sürekliliğinin Kavramsal ve Teknik Yönleri. Psikoterapi enstitüsü eğitim yayınları.

Celani, D.P. (1993). The treatment of the borderline patient: Applying Fairbairn’s object relations theory in the clinical setting. Madison, CT: International Universities Press.

Kernberg, K. (2016). Sınır Durumlar ve Patolojik Narsisizm. Metis Yayınları- Ötekini dinlemek 7.

Volkan, V. Psikoterapide Nesne İlişkileri. Çev. Ali Algın Köşkdere

Yazılar • • • • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Yineleme Zorlantısı / Kurban- Zalim Hikayesi

 

Bazı kişiler hayattaki deneyimlerinin benzer formlarda olduğundan yakınır. Az çok bilince çıkmış bazen de tamamen bilinçdışı olaylar, olgular silsilesi içinde bulur kendini. “Bunlar hep benim başıma geliyor” yakınmasının altında bu yineleme zorlantısı yatar.

Yineleme zorlantısı; kişinin rahatsız edici bulduğu ve onu ruhsal anlamda ne kadar zorlarsa zorlasın tekrar tekrar aynı hikayenin içinde yer alması olarak basitçe tanımlayabiliriz.

Yineleme zorlantısını, psikoterapide çok rastladığımız partner ilişkileri penceresinden ve günlük hayatta  sıkça duyduğumuz “ hep aynı kişiler, hep aynı olaylar” meselesini dinamik bir çerçeveden bakarak anlatmaya çalışacağım.

Tekrarlayan, ruhsallığı zorlayan bazı öykülerde özellikle de  ilişkilerde (arkadaş, eş ,iş..) sıklıkla  bir taraf kurban, bir taraf zalim olarak algılanır.Yaşanan travmatik/dramatik/romantik bir ilişkiden hemen sonra ‘kurban’ın  günün sonunda ‘zalim’e dönüşümünün hikayesinden yola çıkarak yineleme zorlantısının güçlü yapısını aktarmaya çalışacağım.

Herkes öyle ya da böyle yeni bir deneyimde, yeni bir ilişkide ya da tekrarı olan meselelere atılacağı zamanda da bir kurgusu vardır. Bu kurgu bazı kişilerde zaten en başından bir kurban –zalim fantazisiyle başlar (bilinçdışı). Bir süre sonra hakikaten o fantezi gerçeğe dönüşür. Kurgu tekrarı, tekrar kurguyu getirir.

Tekrarlayan olaylar döngüsü bazen kişinin peşini bir türlü bırakmaz ve bir kaç olayla başlayan biri tamamlanmadan diğeri devam eden travmatik öykülerin zarar verici /travmatik tarafı giderek artar. Zaman içerisinde bu döngüden çıkamayan kişi baş etmenin en hasarlı yolunu seçebilir. Aynı hikayede, aynı döngüde sarsılan ruhsallığın baş etme biçimi olarak bir dönem kurban olan, aynı hikaye içerisinde aslında zalimde olmuştur/olacaktır. Kişinin tekrarlayan bu kurgusu zalimliğini de örtbas eden bir işlev görür ve dışarıdaki tehdidi (zalimleri) uzaklaştırmak için çaba sarf etmesi gerekir. Asıl tehdit içeridedir ancak henüz bunu görmek için güçlü bir ego oluşmadığından en iyi bildiği savunma mekanizmasıyla kişi harekete geçer.

Kişi bir süre maruz kaldığı olumsuz/travmatik deneyimlerden sonra ruhsallık hasarlanmaya başlar ve süreç içerisinde yineleme devam ettikçe yara giderek derinleşir. Paranoid tutumlar, sosyal ortamdan uzaklaşma, içe çekilme, depresif semptomlar, bazı alan ve kişileri tehdit olarak algılama eğilimi kendini gösterebilir. Özellikle bu dönemde “uzaklara gitmek istiyorum, artık kimseye güvenim kalmadı”gibi söylemlerle içindeki kırılan parçaları dile bu şekilde döker. Bazen de intikam duyguları kabarır “onlara /ona gününü göstereceğim” gibi ifadelerle intikam senaryolar yazılır. Kişi artık kalkanlarını da, silahlarını da almış savaşa hazır hale gelir. Korunmak zorunda olduğunu hisseden, başka çare bulamayan bir dönemin kurbanı artık zalim gibi olma yolunda emin adımlarla ilerler. Aslında ilk değildir sadece daha görünür olmuş , hiddetlenmiştir. Hüzün, acı yerini öfkeye bırakır. Ağır ve şiddetle seyreden tablolarda fantaziler eyleme dönüşebilir. Zalim olarak algıladığı kişiyi alt edenileceği, zarar verici yollar seçerek rahatlamaya çalışabilir. Bu süreç elbette kısa sürede birden bire değil zaman içerisinde ve tekrarlayan durumlarda ilkel savunmaların eşliğiyle son çare olarak karşımıza çıkar.

Bazen kişi, intikamını içinde, fantazisinde tutabilir. Eyleme dönüşmez. Kırılganlıklarını onarmanın başka ve daha zararsız gibi görünen bir yöntem olarak mağduriyetinin verdiği yoğun duygulanıma katlanmakta güçlük çekerken bilinçdışı yeni benzer nesnelerin arayışına girer. “Bu sefer olacak, halledeceğim” motivasyonuyla benzer nesne üzerinden bir önceki nesneyle yaşanan olumsuz ve incitici durumları onarmayı ve alt etmeyi böylelikle hissettiği olumsuz duyguları hafifletme gayretine gider. Ancak ne yazık ki sonuç yine aynıdır. Kişi sıklıkla korku ve nefretini yansıtacağı uygun nesnelere yönelir. Yani; kurgusunu tekrar canlandırabileceği bir başka oyuncuya… Bu nesne arayışı döneminde kişi uygun nesneyi bulduğunda oradaki tekinsizliği ve arzusu dışındakileri (kişi aslında henüz kendi gerçek arzusunu da görebilmiş değildir) göremez. Bir an önce bulup yoğun rahatlama motivasyonu neredeyse gözleri kör, kulakları işitmez hale getirir. İnkarın devreye girmesiyle aslında oldukça açık olan bir geribildirimi ve tekinsizliği göremez. Kendi inanmak istediği uğurda tüm olumsuz verileri gözardı ederek, tekinsiz sulara yolculuğu başlatır. Yeni oyuncuda gördüğü ufak tefek olumlu detaylar kişiye büyüleyici ve vazgeçilmez gelir, olumsuz olanı da direk dışarı atıp yok eder. Hakikat neredeyse kaybolur, fantazilerin yoğunluğu artar. Süreç içerisinde gelişen olaylar ve olumsuzluklar karşında kişi dehşete düşer ve şaşkınlık içerisinde müthiş bir hayal kırıklığı yaşar. Bu süprizle kişinin tekrar ruhsallığı hasarlanmıştır. Yine tekrarı yaşanan olayın yarattığı, düş kırıklıklarını kucaklamak ve olup biteni anlamanın yerine yine bildiği sularda yüzmeye devam eder. Su ne kadar karanlık ve dalgalı olsa da bir anlık serinlemek uğruna gözünü tekrar karartır.

Bu ilişkide açıkça görülen aslında her iki tarafı da temsil eden karakterin (kurban-zalim) tek bir tarafta olduğuna dair güçlü inanışı vardır. Ve çoğunlukla kurban pozisyonunda yer alır. Yineleme zorlantısı, gücünü, çocukluktaki travmatik deneyimler, ebeveynlerle kurulan negatif ilişkiler temelinden alır. Çocukluk travmalarının, örseleyen yaşam olaylarının, kişinin hayatında oldukça olumsuz etkileri ve ruhsallığı hasarlandıran bir zeminde yer aldığı bir çok araştırma tarafından ortaya konulmuştur. Kişi olayın tekrarını yaşatarak geçmişteki hasarı aza indirme, öç alma vb. bilinçdışı motivasyonla kendi kendini korumaya çalışsa da asıl zarar kendisinin yaratığı olarak karşımıza çıkar.

Psikoterapi özellikle bu ilişkinin döngüsünü kırma, kişinin içgörü kazanmasını sağlama, kendi payına düşeni anlama yolunda oldukça etkindir. Terapistle kurduğu yeni, sağlıklı bir ilişkide aslında başka yolların olduğunu fark eder. Ve daha üst düzey savunma mekanizmalarıyla hayatını düzenlemeye ve yeni yollar aramaya koyulur. Terapist aracılığıyla iyi temsiller içe alınmaya kötülerde içeride anlam bularak bütünleşmeye başlar. Terapistte  kişi için süreçte zaman zaman idealize edilip, zaman zaman kötü nesne haline gelebilir. Tüm bunlar olurken terapistin bunları kapsamasıyla, kişinin içindeki dağılan parçalarda toparlanmaya ve anlamaya çalışıldığı bir ilişki haline gelir. Kişi psikoterapi süresince tüm bu malzemeleri içselleştirerek yeni ve daha bütünlüklü, sağlıklı ilişkilere zemin hazırlamış olur.

Uzm.Psk.Gülşah Pınaroğlu

Yazılar • • • • • By Gülşah PINAROĞLU 0 Comments

Anne’den-Aşk’a

İlk arzu nesnesi annedir. Bebek annesi tarafından doyurulmak sonra yine doyurulmak ardından yine doyurulmak ister. Yani hayatın ilk yıllarında anneyle kurulan ilk ilişki sadece doyum üzerinedir. Kabaca, bebek acıkır, anne emzirir. Hayatın ilk yıllarında bebeğin bu ilk dürtüsel deneyimi benlik gelişiminin önemli bir parçasıdır. Bu döneme, oral dönem adını veririz. Hayat bu dönemde meme ve ağız arasında geçen hazdan ibarettir. Bebeğin tek amacı almak annenin ise en önemli işlevi vermektir. Anne de bebekte bu dönemde bu ilişkiden haz alır. Annenin bebeğiyle kurduğu bu ilişki yetişkinlikte aşk ilişkisinin yönünü ve sürekliliğini belirleyecektir.

Bu döneme daha detaylıca bakacak olursak; bebek doğduğu an, güvenli ve sıcak ortamdan ayrılmış olmanın kaygısını yaşar. Anne bebeği alır, sarar sarmalar, öper, koklar ve emzirir. Bebeğin memeyle buluştuğu bu müthiş anda anksiyetesi yatışır ve daha az evvel ortalığı yıkarak ağlayan bebek bir an da susup anne memesinin verdiği güven ve doyumla sakinleşir, yatışır ve uykuya dalar. Bu defalarca tekrarlanacak olan sahnenin ilk perdesidir. Ertesi gün tekrar tekrar tekrar… Amaç doymak ve haz almaktır.

Bebeğin bu dönemde dünyayı algılayışı annenin kendi ruhsallığıyla doğrudan ilişkidir. Yani, anne defalarca tekrarlanan bu eylemden keyif alıyor, mutlu hissediyor ve ruhsal enerjisinin bir parçasını çocuğuna yatırabiliyorsa bebekte aynı şekilde keyif alan ve ‘dünya iyi bir yermiş’ algısına sahip olan bir birey olarak büyüyor. Aksi durumda da mutsuz, keyif alamayan bir bireyin ilk deneyimlerine şahit olmuş oluyoruz. Ve dolayısla bebeğin ruhsal aygıtında dünya ve insanlar da kötü doyurmayan, beslemeyen nesneler halini almış oluyor. İyi ve kötü algısının tohumları böylelikle ruhsal aygıtına serpiştirilmiş oluyor.

Anneyle bebek arasında geçen bu seremonide; bebek her ağladığında annenin ilk aklına gelen acıktı, altı pislendi, uykusu geldi gibi o zamanlarda bebek için hayati önem taşıyan ihtiyaçlar oluyor. Şahit olmuşluğumuz vardır kalabalık ve sesli bir ortamda kimse bebeğin ağlamasını duymazken annenin saniyesinde ağlamayı işitmesi ve koşup bebeğine bakması ve ihtiyacını gidermesi müthiş bir içgüdüsel duyumsamanın örneği… Bu elbetteki sağlıklı bir annenin bebeğiyle kurduğu sağlıklı bir ilişkinin de örneğidir. Anne bu dönemde etrafınca kaygılı olarak algılanbilir, bu kaygının aslında bebeğin gelişimi için iyi bir işlevselliği vardır. Yeterince iyi bir annenin, bebeği diğer odadayken bazen ‘acaba ağladı mı?’ gibi kaygılı tonlamaları ve söylemeleri bir yere kadar normaldir. Buna şöylede diyebiliriz; yeterince iyi bir anne bebeğini zihninde tutan annedir. Ancak bunun annenin kendinden vazgeçme pahasına olmaması önemlidir. Bu beklenen ve istenen bir durum değildir. Bu şekilde seyir eden bir ilişkide annenin kendi içsel dinamikleriyle ilgili temel bir noktayı işaret ediyor olabilir. Bebeğin ihtiyaçlarına anında karşılık veren anne bu şekilde bebeğin bu ilk narsisistik deneyimine eşlik etmiş oluyor. ‘Gel’ deyince gelen bir anne bebek için narsistik bir doyum sağlıyor. Bazen anne gecikmeli olarak ya da ilk ağlamada değil 2. , 3. ağlamada çocuğun sesini işitir ya da o anda başka bir işle meşgulken o iş bırakılabilecek durumda değildir ve ilk zamanlarda hemencecik koşup gelen anne bir süre sonra zamanlamaları biraz uzatmaya başlar. Bebek için bu yeni bir deneyimin başlangıcı olacaktır.

Annenin, bebeğin ihtiyaçlarına anında yetişme kaygısı, bir süre sonra ‘biraz geç kalınsa bir şey olmayacağı’ duygusuyla işler biraz daha normalize olmaya başlar. Bebek de ilk narsistik kırılmaları yaşayarak annenin biraz gecikmeli gelişini bir şekilde tolera etme yetisini yavaş yavaş sağlamaya başlayacaktır. Ancak burada annenin sonunda bir şekilde bebeğin ihtiyacını karşılaması koşuluyla gelişen bir durumdan bahsediyorum. Hiç gelmeyen anne ve sürelerin çok fazla uzaması ya da başka birini bebeğin yanına göndererek bebeği oyalaması normal gelişimi sekteye uğratabilir (Burada bir kaç seferlik olan bir durumdan değil tekrarlayan bir paternden söz ediyorum). Tekrarlayan bu olay neticesinde; bebeğin memeye doyum sağlayabilecek düzeyde ulaşamamasıyla aslında memenin yokluğunu deneme fırsatı da elinden alınmış olur. Dolayısla başetmesinin de önüne geçilmiş oluyor.

Özetle; yetişkin aşkının belirleyicisi olarak anneyle deneyimlenen ilk aşk, kuşkusuz büyük önem taşımaktadır. Annenin bebeğine bakımının kalitesi ve sürekliliği hayat boyu sürecek olan tüm nesne ilişkilerinin de kalitesinin belirleyicisi niteliğindedir. Bu dönemi sağlıklı atlatan bebekler yetişkinliğinde aşk ilişkilerinde de sağlıklı ve doyum sağlayabildikleri bir nesneyle temasın keyfini çıkaran bireyler olacaktır. Bu elbette büyümüş olgunlaşmış yetişkini  ‘her şey mükemmel olacak’ düşlemine sürüklemesin. İlişki içerisinde zıtlıklar, problemler, uyumsuzluklar olabilir ancak onarılacak yapıcı bir çerçevede ilerlemesi hem kendinin hem diğerinin iyiliğini düşünerek seyir etmesi sağlıklı bir ilişkinin temelleridir. Sağlıklı bir ilişkiyi, hayat boyu süren olarak algılamak yerine devam ettiği süre boyunca değerlendirmek ve bazen bir ayrılığın da ilişkinin bir parçası olduğunu kabul etmek daha olgun bir tutum olacaktır. Ancak ‘ayrılabiliriz’ ya da ‘asla ayrılmamalıyız’ kaygısıyla ilişki yaşamak değil bunların konu olmadığı ve zihne yoğunlukla gelmediği bir durumda sağlıklı bir ilişki yaşayabilecek olgunlukta olduğumuzu söyleyebiliriz belki de. Yeterince iyi bir annenin yaptığı şey işte tam bu noktada ‘ayrılığın mevzu bahis olduğu durumlarda’ işimize yarayacaktır. Ayrılığı tolere etme ve yas tutma kapasitemiz annenin yokluğuna nasıl başettiğimizle çok ilgilidir. Burada kişisel farklılıklar ve insanın biricikliğini de düşünürsek elbetteki farklılık gösterebilir.

Kişinin sağlıklı oluşu aşkı yaşayış ve algılayış biçimiyle çok ilişkilidir. Diğer bir deyişle de aşık olma kapasitemiz bizim ne kadar sağlıklı olduğumuzu gösterir. Aşk sağlıklı iki insanın yaptığı kıymetli bir hayat deneyimidir. Dolayısıyla aşık olamamak, aşktan korkmak/kaçınmak aşkı değersizleştirmek ya da yoğun çatışmalı ilişkiler yaşamak bir yerde kendimizle ilgili  bir şeylerin yolunda gitmediğine dair sinyallerdir.

 

Uzm. Psk. Gülşah Pınaroğlu